Αλήθεια, πόσο πολύ αλλάζει ένας άνθρωπος από μια καρέκλα που του παρέχει εξουσία;

Νομίζαμε ότι τον γνωρίζαμε.... τον βλέπαμε καθημερινά ήταν άνθρωπος ευγενικός, άνθρωπος απλός, ήσυχος, άνθρωπος σπουδαγμένος, χαμηλών τόνων, με λεπτότητα και τρόπους.

Τελικά δεν παίζει μεγάλο ρόλο τι νομίζεις πως ξέρεις για εκείνον. Δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο πως τον είχες χαρακτηρίσει γιατί δεν είναι πια ο άνθρωπος που γνωρίζεις...

Από την στιγμή που εκλέχτηκε κι απέκτησε και καρέκλα, διορίστικε πρόεδρος από το προ + έδρα δηλαδή, “αυτός που κάθεται στην πρώτη θέση” ή από την στιγμή που του δώσανε το πρόθεμα “Αντί” που δηλώνει: αντικατάσταση π.χ. αντί του προέδρου παρέστη ο αντιπρόεδρος, ή εν ολίγοις έγινε “αξιωματούχος,” έγινε “αγνώριστος” και εδώ μεγάλο μερίδιο είχε ο ρόλος της καρέκλας που τον παραμόρφωσε.

Εύλογα θα ρωτήσετε ποιος είναι;

Δεν έχει πια όνομα... είναι η προέκταση της καρέκλας...

Από την ημέρα που στρογγυλοκάθισε σ αυτή νομίζει ότι του τόνωσε την προσωπικότητα, ότι όσο περνάει ο καιρός τονώνει το “εγώ” του, εκείνο το άδειο ταλαίπωρο εγώ των ανθρώπων της καρέκλας.

Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και έχει την εντύπωση ότι ψήλωσε, ότι απέκτησε μέγεθος, εκτόπισμα, όγκο. Παίρνει από μόνος του τον λόγο για να σώσει τους συναδέλφους του όταν αυτοί είναι στριμωγμένοι από την αντιπολίτευση και όλοι πρέπει να σιωπήσουν. Νευριάζει με το παραμικρό πολύ συχνά πλέον στα Συμβούλια, και δημιουργεί επεισόδια και αντιπαραθέσεις.

Όταν έρχεται η ώρα της συζήτησης γίνεται Ξερόλας, πεισματάρης, υπερφλύαρος και φωνακλάς... Φωνάζει προσπαθώντας να κουκουλώσει τις φωνές των άλλων... μη και δεν γίνει το δικό του... όποιο κι αν είναι το "δικό του"...

Ουέ κι αλίμονο! αν τολμήσεις και μιλήσεις. Ουέ κι αλίμονο! αν τολμήσεις να διακόψεις, αμέσως σου βγάζει κίτρινη κάρτα και στέλνει όλη την ομάδα σε διάλυμα ολίγων λεπτών. Ουέ κι αλίμονο! αν είσαι αρχηγός παράταξης, ή δημοτικός σύμβουλος και ακόμη πιο χειρότερα αν είσαι ένας απλός δημότης και τολμήσεις να παρέμβεις με ερώτηση, σε περιμένει η κόκκινη κάρτα και η άγουσα για τα αποδυτήρια. Κι αν συνεχίζεις εσύ να επιμένεις τότε στην καλύτερη περίπτωση θα του κοπεί η λαλιά... θα σε πυροβολήσει με το βλέμμα του...!!!!

Ένα βλέμμα που θα φωνάζει "μα πως τολμάς! χωρίς να σου δώσω το λόγο!"

Από πριν τον γνώριζα. Τώρα προσπαθώ να μαντέψω πως θα είναι μετά το τέλος της θητείας του, να τον δω μετά... που δεν θα' χει τον όγκο και το εκτόπισμα, που θα είναι ξεφούσκωτος που θα χάσει και πάλι την καρέκλα! Γιατί καμιά καρέκλα δεν είναι μόνιμη. Από που θα κρατηθεί; Ποιος θα είναι τότε;

Η καρέκλα κάνει θαύματα... αλλάζει τον άνθρωπο, τον μεταμορφώνει σε κάτι άλλο... Αλήθεια, πόσο πολύ αλλάζει ένας άνθρωπος από μια καρέκλα που του παρέχει εξουσία;

Τελικά είναι μεγάλο φετίχ οι κάθε είδους κυβερνητικές καρέκλες. Και βεβαίως όταν αυτοί που τις κατέχουν δεν διεκδικούν τον ρόλο του δημοτικού συμβούλου, αλλά του Προέδρου. Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στους δύο ρόλους. Ο δημοτικός σύμβουλος έχει να κάνει με την τύχη, ο Πρόεδρος πρέπει να πετύχει».

Αποφάσισα να το ξανασκεφτώ πολύ σοβαρά αν θα ξαναπατήσω σε δημοτικό συμβούλιο και έως τότε θα αναφωνήσω με όλη την δύναμη της φωνής μου.

Ζήτω η δημοτική καρέκλα και οι δημότες που γνωρίζουν πώς να τις χρησιμοποιούν!