Της Βαμβάκη- Λιμπατέ Χριστίνας Δημοτική Σύμβουλος Ωραιοκάστρου.
«Ο
Θεός δεν μπορούσε να είναι παντού, οπότε δημιούργησε τις μητέρες».
«Μητέρα». Μία, ίσως η πιο σημαντική παρουσία στη ζωή του ανθρώπου. Μια
ύπαρξη γλυκιά και ανιδιοτελής. Η μητρική αγάπη είναι το καύσιμο που ωθεί
ένα συνηθισμένο άτομο να καταφέρει το ακατόρθωτο. Δεν είναι ένα πρόσωπο
για να στηρίζεσαι πάνω του, αλλά εκείνη που σε βοηθάει για να μην
χρειάζεσαι στηρίγματα.
Είναι εκεί
όταν τη χρειαζόμαστε, πρόθυμη να μας ακούσει και να μας δώσει τις
συμβουλές της, τη φροντίδα της, την αγκαλιά της, να μας θρέψει και να
μας ηρεμήσει, να διώξει μαγικά τον φόβο και τον πόνο μας. Η καρδιά της
μητέρας είναι μια βαθιά άβυσσος, στο παρακάτω μέρος της οποίας θα βρούμε
πάντα τη συγχώρεση.
Γιορτή
της μητέρας λοιπόν σήμερα. Μια ευκαιρία να εκφράσουμε την αγάπη και το
σεβασμό μας στη γυναίκα, που μας έδωσε τη ζωή και μας φρόντισε. Ένα
χαμόγελο, ένα φιλί και ένα απλό «ευχαριστώ», μπορεί να είναι λίγα για να
χωρέσουν την ευγνωμοσύνη μας για όλα όσα μας προσφέρει.
Είναι όμως αρκετά για να την κάνουν ευτυχισμένη.
Μητρότητα:
όλη η αγάπη αρχίζει και τελειώνει εκεί. Γι αυτό κι εγώ σαν μαμά θα
ήθελα να χαρίσω (όπως μου χάρισαν κι εμένα) το παρακάτω, σε όλες τις
μανούλες και να τις ευχηθώ Χρόνια Πολλά.
Αγαπητή μαμά,
μετά από τόσα χρόνια στενής γνωριμίας, σου απονέμω το δίπλωμα της καλύτερης μητέρας για τους εξής λόγους:
-Γιατί χάρισες στον κόσμο ότι καλύτερο μπορούσες δηλαδή εμένα.
-Με μεγαλώνεις με υπομονή, αγάπη φροντίδα και νόστιμα φαγητά.
-Ανέχεσαι τις αταξίες, τις παραξενιές και τις ζημιές που κάνω.
-Τέλος γιατί μπορεί μάνα να είναι μόνο μια, αλλά εσύ κάνεις για δύο.
Βρισκόμουν στο Βέλγιο όταν έμαθα για το θάνατό της, ήταν η ώρα 11, πήρα το αμάξι μου και έφυγα κατ`ευθείαν για Ελλάδα, έτρεχα ασταμάτητα για να προλάβω την κηδεία που θα γινόταν στις 11 το πρωί την επομένη, περνούσα μιά Γιουγκοσλαβία, τότε, με δρόμο μιάς λωρίδας και οι προσπεράσεις ήταν συνεχόμενες επί 1400 χιλιόμετρα, περνούσα μιά νταλίκα, μέσ`την ομίχλη και όταν έμπαινα δεξιά ερχόταν άλλη νταλίκα από απέναντι στο δευτερόλεπτο...Ταξίδεψα 24 ώρες κάνοντας 2.500 χιλιόμετρα. Όταν έφτασα στα Σύνορα των Ευζώνων τηλεφώνησα σπίτι και εκείνη την ώρα την παίρνανε για την εκκλησία και μετά στα νεκροταφεία, έφυγα αμέσως και σε 45 λεπτά ήμουν στα νεκροταφεία της Καλαμαριάς, μόλις είχαν φτάσει και με περίμεναν, τους πρόλαβα πρίν την θάψουν, την φίλησα και μου ''έδωσε'' την ευχή της.... ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ! ! !
ΑπάντησηΔιαγραφή